Nu het even een nacht echt gevroren heeft, hebben de oca's het ook begeven. Stonden ze vorige week nog vrolijk groen in het bed, nu liggen de planten geel en slap op de grond. Tijd om te kijken wat er te oogsten valt, dus.
Ik heb maar 2 plantjes opgegraven, de rest komt later van de week wel. Mooie rood-met-witte knolletjes zitten eraan, vrolijk wordt je daar van. Ze zijn glad en glimmend, en je schudt de meeste grond er zo af. De rest is met een keer afspoelen ook weg. Van 2 planten had ik ongeveer 400 gram knolletjes. Aangezien ze vrij laat gepoot zijn, denk ik dat de opbrengst groter zal zijn als ze het hele seizoen kunnen groeien.
 |
| oca's met honing en balsamico |
Thuis heb ik meteen een receptje opgezocht, waarbij ik er achter kwam dat deze knolletjes heel populair zijn down under, en daar zelfs "New Zealand yams" worden genoemd. Zo leer je elke dag weer wat. Afijn, receptjes doorgebladerd, en besloten ze eenvoudig te roosteren met honing en een beetje balsamico-azijn. Beetje peper en zout en olijfolie erbij, omscheppen, en 35 minuutjes in de oven. Het knalroze gaat er helaas wel af tijdens het bakken, ze houden een beetje de kleur van bacon. En de smaak... raar. Beetje zoetig, notig, en dan ineens zuur! Dat zal dan dat oxaalzuur zijn (oxalis tuberosa). Het schijnt dat dat zure er wat af gaat als de knollen een paar dagen hebben gelegen. Niet weer zo snel klaarmaken dus! Of misschien valt het uit te spoelen door ze een tijdje in water te leggen? Gaan we uitzoeken.
Ondanks de wat vreemde smaak vond ik ze toch erg lekker. Dan moeten ze, als ze minder zuur zijn, dus nog lekkerder smaken!
Bij het browsen kwam ik op
deze blog nog meer interessante info tegen over de oca: er zit een stofje in waar Fusarium, een schimmel waar tomaten gevoelig voor zijn, niet tegen kan! Ze zouden het dus goed doen als onderbeplanting bij tomaten. Dat is het experimenteren waard! Het is tenslotte altijd oke om bedden dubbel te benutten, toch?
 |
| kweeperenmoes inkoken |
Omdat ik toch thuis moest zijn om te wachten op een pakketje en de monteur voor de wasdroger (de beste tijd voor je droger om ermee op te houden is het begin van de winter natuurlijk), besloot ik ook om de kweeperen die ik een tijdje terug van m'n schoonmoeder heb gekregen te verwerken. Ik wilde er Membrillo van maken(eigenlijk Dulce de membrillo, want volgens mij betekent membrillo gewoon kweepeer), spaanse kweepeergelei, zover ingedikt dat het "vast" wordt. Lekker bij pittige kaas, als borrelhapje. Maar om de gelei zover in te dikken, moet je er natuurlijk heeeeel lang bij blijven en regelmatig roeren. Mooi klusje voor vandaag dus. Eerst de peren gewassen, zodat het dons eraf was. toen de klokhuizen verwijderd (wat een rotklus, die dingen zijn keihard!), en de stukken met schil en al gaargekookt in een pan water. Iets meer dan 45 minuten, duurde dat. Daarna heb ik de stukken wat af laten koelen, en er een fijne puree van gemaakt. De puree aangevuld met de helft van het gewicht aan suiker, en in de slowcooker gekieperd. En toen regelmatig geroerd, zodat het gelijkmatig inkookte. In de slowcooker gaat het kookproces zowiezo gelijkmatiger dan op het fornuis, dus ik kon er gelukkig wel bij weglopen. Want het duurt lang...
Tijdens het inkoken veranderde de kleur in een roze-rode tint. En toen de boel dan eindelijk mooi ingekookt was, tot het punt dat, wanneer je er met de spatel doorheen ging, het niet meer direct terugvloeide, heb ik de boel in een pate-vorm gespateld om op te laten stijven. Achteraf niet het beste idee,want doordat de vorm vrij hoog was, steef het onderin niet op. Overgelepeld in een lagere schaal, en nu werd het gelukkig wel helemaal stevig. De kleur is nu, nu hij helemaal klaar is, veranderd in dieprood. En het is inderdaad lekker bij iets hartigs, zoals oude kaas. Maar hoe ik ooit een hele kilo van het spul op ga krijgen? Gelukkig is het, in een goed afgesloten doos, heel lang houdbaar.
Conclusie: leuk om een keer te doen, maar ik denk niet dat ik het vaker ga maken.
Tijdens het inkoken veranderde de kleur in een roze-rode tint. En toen de boel dan eindelijk mooi ingekookt was, tot het punt dat, wanneer je er met de spatel doorheen ging, het niet meer direct terugvloeide, heb ik de boel in een pate-vorm gespateld om op te laten stijven. Achteraf niet het beste idee,want doordat de vorm vrij hoog was, steef het onderin niet op. Overgelepeld in een lagere schaal, en nu werd het gelukkig wel helemaal stevig. De kleur is nu, nu hij helemaal klaar is, veranderd in dieprood. En het is inderdaad lekker bij iets hartigs, zoals oude kaas. Maar hoe ik ooit een hele kilo van het spul op ga krijgen? Gelukkig is het, in een goed afgesloten doos, heel lang houdbaar. 
